Παρασκευή, Απριλίου 27, 2007

The Nightmare in Greece, Halloween



Το βρήκα στο indy.gr και ήταν ο λόγος που μπήκα στη μεγάλη παρέα όσων κοτσάρουν μιαν εικόνα να τρέχει στο post τους. Ο μάγκας που το έστησε, γάτα με πέταλα.


Είναι η πρώτη φορά που ακούω ό,τι ακούω και μ’ αρέσει: M. Manson (This is Halloween).

Δευτέρα, Απριλίου 23, 2007

Ξανά, με ποίηση, στο Εντευκτήριο


ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΚΑΠΗ

Ι. ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΣΙΤΙ

Η ζωή τους ρεπατεμένη στο μαύρο τσίτι,
στην άκρη του φουστανιού,
από τη μέσα μεριά.

Να μη φαίνονται απ’ έξω
οι ραφές που κρύβουν την ασχήμια,
που συμμαζεύουν τα ξέφτια

... ο άντρας που έχασαν,
οι χαρές που δεν χάρηκαν…
όλα στο τσίτι.

Κι αυτό,
να κολλάει ξεδιάντροπα στο κορμί,
που τραντάζεται, πια,
μόνο στον καρσιλαμά της φτηνής ορχήστρας.


ΙΙ. ΤΟ ΜΕΣΑ ΦΩΣ

Ξεκινούσε απ’ τα σπλάχνα τους
ένα φως
βουτηγμένο στο αίμα,
στο ίδιο αίμα που τσίτωνε τη σάρκα με τον πόθο,
που ξέβραζε στα μηλίγγια την οργή
ή που κάλυπτε την ντροπή στα μάγουλα.

Ξεκινούσε απ’ τα σπλάχνα τους θαρρείς
ένα φως
παλλόμενο και θαλερό, αιμάτινο
κι έβγαινε απ’ τα μάτια αυτών των γυναικών
υγρό, βαρύ

κι αντί να φύγει πάνω κι από καπνούς κι από ανάσες,
έγερνε στην πίστα με τα πατημένα γαρύφαλλα
και τις νότες
που δεν μπόρεσαν να βγουν απ’ τα δάχτυλα στα πλήκτρα,

τάχα για μια τελευταία ματιά,
θες στο παπούτσι,
θες στην κάλτσα,
θες στα βήματα του χορού…


ΙΙΙ. ΤΟ ΑΓΚΑΖΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ

Το γλέντι τελειώνει
και κάποιες γυναίκες
ακουμπούν η μία στην άλλη,
η πιο αδύναμη περνάει το χέρι της
κάτω από το χέρι της διπλανής της
και σέρνουν τα βήματά τους προς την έξοδο
αγκαζέ, αμίλητες πια
έτοιμες να βγουν στο σκοτάδι του δρόμου
που τους φέρνει πιο κοντά
στα αγαπημένα σύννεφα του δικού τους ουρανού

εκεί,
λίγο πριν μακρύνουν αρκετά από τα τζάμια της ταβέρνας
νιώθουν πιο καλά
τώρα που κρύβουν στα μανίκια τους
τα μουσκεμένα με τον ιδρώτα τους χαρτομάντιλα.


Είκοσι χρόνια Εντευκτήριο. Δημοσίευσα ποίηση και στο πρώτο τεύχος. Οκτώβριος 1987. Κι αργότερα, το Μάρτιο του 1992. Και τώρα. Είκοσι χρόνια μετά. Μας έβαλε από κάτω ο χρόνος και μας κοπανά.

Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

Διαδικτυακή πρόσκληση σε φωτογράφους



Μία ανθολογία κειμένων της ελληνικής λογοτεχνίας με θέμα τη μοτοσυκλέτα και τους μοτοσυκλετιστές είναι έτοιμη. Έχει τίτλο (Ενδοσκεληδόν), έχει εκδότη (Ζήτρος), έχει πρόλογο (Ντίνος Χριστιανόπουλος) και έχει τον ανθολόγο της (Σπύρος Λαζαρίδης). Περιέχει 105 ποιήματα, 63 ποιητών και 60 πεζά, 40 πεζογράφων επιλεγμένων από ένα σύνολο 238 ποιημάτων και 173 πεζογραφικών έργων, αντίστοιχα.
Αυτή η ανθολογία θέλει να έχει και εικονογράφηση. Θα έχει και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Ζωγραφική και φωτογραφία. Ο τομέας της ζωγραφικής είναι τακτοποιημένος (Λάκης Μουρατίδης). Ο τομέας της φωτογραφίας ζητάει εναγωνίως βοήθεια. Ο ανθολόγος θέλει πολύ, να εκπροσωπηθεί στο βιβλίο η συμπαθής τάξη των Ελλήνων blog-ερς φωτογράφων. Υπήρξε μία ανακοίνωση στα Καπέλα στα φώτα και ήδη υπάρχει μια κινητικότητα. Κατατίθεται κι αυτή η ανακοίνωση και αναμένεται η επικοινωνία με όσους νιώσουν την ανάγκη να ανταποκριθούν. Οι φωτογραφίες πρέπει να είναι ασπρόμαυρες. Μπορούν να είναι φωτογραφίες αρχείου, μπορούν να είναι σημερινές, μπορούν να είναι σκηνοθετημένες, μπορούν να είναι οποιεσδήποτε, αρκεί να είναι όμορφες και «εύγλωτες».
Ο τρόπος επικοινωνίας είναι ο κλασικός: διά σχολίων αλλά και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Σε αναμονή.
Οι φωτογραφίες κατά σειρά δημοσίευσης:
1.Μοτοσυκλετιστές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εφημερίδα Le miroir, αρ. 155, 12.11.1916 / Αρχείο Γιάννη Μέγα.
2.Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, δεκαετία 1960 / Αρχείο Σπύρου Λαζαρίδη.
3.«Άλμα», Νίκος Γκόνης, Ξάνθη, Γενικό 1ο Βραβείο και Βραβείο Κοινού, 12ος διαγωνισμός ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε.
4. «Παρέα», Άγγελος Γιωτόπουλος, Αθήνα, 2ο Βραβείο ασπρόμαυρης φωτογραφίας και Βραβείο Κοινού, 13ος διαγωνισμός ΣΥ.ΜΟ.Φ.Ε.

Πέμπτη, Απριλίου 12, 2007

Στα σαράντα της χούντας, γυναίκες στο μεϊντάνι



Ήλιε μ’ και κυρ Ήλιε μ’
δος μου ένα παιδί
κι ας είναι και κοπέλα.



Μ’ αυτήν την παράκληση μιας άτεκνης γυναίκας ενός λαϊκού παραμυθιού (Άννα Αγγελοπούλου, Ελληνικά παραμύθια Α΄, εκδ. Εστία) δίνει το στίγμα του ο θεατρικός θίασος γυναικών στο πίσω μέρος του διπτύχου που κυκλοφόρησε για την παράσταση
...σκύβοντας ουρανό ατένιζα.

Κάτω από το στίχο της Κικής Δημουλά, στεγάζεται μια σκηνική δοκιμή της Σταυρούλας Μαμούτου στο λόγο που γράφτηκε για γυναίκες.

Με αγαπημένα ποιήματα, πεζά, αποσπάσματα θεατρικών έργων, δημοτικά τραγούδια και παραμύθια, με καλές φίλες που ανέβηκαν στο σανίδι επειδή γουστάρουν και με συνεργάτες που δεν διστάζουν να βάλουν το χέρι στη φωτιά, στήνουν ένα ελληνικό, γυναικείο πορτραίτο, το Σάββατο 21 Απριλίου 2007 και την Κυριακή 22 Απριλίου 2007, στο θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης (Οδός Λαγκαδά 221, Σταυρούπολη, τηλ. 2310 659418, λεωφορεία Σταυρούπολης, 27, Ωραιοκάστρου, 56 και Ευκαρπίας, 38).

Οι παραστάσεις αρχίζουν στις 8:30 το βράδυ και είναι με ελεύθερη είσοδο αφού ο Δήμος Σταυρούπολης με ιδιαίτερη ευαισθησία ενέταξε την εκδήλωση στον προγραμματισμό του και τη στηρίζει με κάθε τρόπο.


Αξίζει τον κόπο, στα σαράντα (χρόνια) της εθνοσωτηρίου (φτου, φτου ... ) επαναστάσεως (χούντα καταραμένη, λέμε εμείς) να περάσουμε δυο βράδια με εργαζόμενες γυναίκες ερασιτέχνες ηθοποιούς στη θεατρική σκηνή να υπηρετούν την ελληνίδα γυναίκα όπως αποτυπώθηκε στην τέχνη του λόγου.



Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007

Θλιβερός ομοιοκατάληκτος θίασος σκιών


Φωτογραφία του Νίκου Μάρκου:
Από τη σειρά «Διά γυμνού οφθαλμού», 1995.
Xρωμογενής φωτογραφία, 126 x 42 εκ.


Άλλους με βελόνα αιχμηρή
άλλους με κάγκελο βαρύ
άλλους με καφενείο, γήπεδο, μουνί

μας σταύρωσαν, μας κάρφωσαν φιγούρες στο πανί.

Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007

Εναντίον των υποκαταστάτων


... Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Χρειάζεται μάχη για το παραμικρό, γιατί το γενικότερο κλίμα ευνοεί τα προγράμματα των υποκαταστάτων, όχι τα «στεγνά».
Το «18 Άνω» υπάρχει και αναπτύσσεται μόνο στο βαθμό που παλεύει.
Παλεύει με τους πάντες και παλεύει και σε ένα επίπεδο κοινωνικό.
Από το κράτος δεν υπάρχει τίποτε γι’ αυτά τα παιδιά.
Δεν είναι θεραπεία η συντήρηση.
Τα προγράμματα των υποκαταστάτων δηλαδή δεν είναι θεραπεία.
Έχουν την ιδεολογία της συντήρησης και καλλιεργούν ένα μύθο: ότι οι άνθρωποι που είναι άρρωστοι χρειάζονται μια ουσία που τους λείπει, ένα υποκατάστατο.
Αυτό όχι μόνο αποθαρρύνει τα παιδιά που μπαίνουν τώρα στη χρήση να το παλέψουν για να απεξαρτηθούν -αφού το μήνυμα που περνάει είναι ότι πρόκειται για μία χρόνια, ανίατη νόσο-, αλλά εμποδίζει και το κοινωνικό σύνολο να δεχτεί αυτά τα παιδιά ισότιμα στους κόλπους του.
Εμποδίζει τον εργοδότη να προσλάβει ένα παιδί απεξαρτημένο, εμποδίζει το δικαστή να τον αντιμετωπίσει σαν έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό πλέον από εκείνον που έκανε το αδίκημα για το οποίο δικάζεται, εμποδίζει τον ιδιοκτήτη να νοικιάσει το σπίτι του στο παιδί που προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή του.
Ειδικά αυτή την εποχή οι δικαστές είναι πολύ αρνητικοί, είναι καταπέλτες.
Αφότου ξέσπασε η ιστορία του παραδικαστικού κυκλώματος, εξαντλούν την αυστηρότητά τους στους τοξικομανείς.
Είναι απαράδεκτα αυτά που συμβαίνουν.
Θεραπεία σημαίνει απεξάρτηση.
Να μπορείς να ζήσεις χωρίς ναρκωτικά και όχι να παίρνεις νόμιμα τα ναρκωτικά, γιατί έτσι παραμένεις σε ένα θεσμοποιημένο περιθώριο.
Σίγουρα η καταστολή δεν λύνει προβλήματα˙ αντιθέτως δημιουργεί.
Ούτε η νομιμοποίηση είναι λύση.
Το ζήτημα είναι να εντοπίσουμε τη ρίζα του προβλήματος και να παρέμβουμε...

Από τη συνέντευξη της Κατερίνας Μάτσα, υπεύθυνης της θεραπευτικής κοινότητας «18 Άνω», στον Θεόφιλο Δουμάνη (LIFO, αρ. 61, 04.04.2007). Η φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Φιλιππίδη.

Τρίτη, Απριλίου 03, 2007

Ώριμος κύριος σε καφέ που το λένε Ελιξίριο

Φωτογραφία του Πάρι Πετρίδη:
Σουφλί, Nομός Έβρου, 1995, από τη σειρά «Παραμεθόριος».
Aργυροτυπία, 30 x 40 εκ.


Ι
Σου έμεινε ο χρόνος αμανάτι
οι φίλοι φύγανε ή δεν υπήρξανε ποτέ

και δεν ξέρεις από καφενεία
δεν έμαθες να φορτώνεις το ζάρι καυχησιές.

ΙΙ
Ο χρόνος είναι ο γεροπλάτανος, λες.
Γέρνει στο ποτάμι στοργικά
κι ας ρήμαξε αυτό από λύματα και φυτοφάρμακα
κι ας στέρεψε
κι ας μάζεψε
κι ας το περνούν με μία δρασκελιά.

ΙΙΙ
Γιατί ο χρόνος το πλατάνι
κι εσύ το βρώμικο νερό;

Σου τριβελίζει ο διάολος το νου.

ΙV
Η μουσική γύρω σου δυνατή
ενοχλεί κι ας σου αρέσουν τα τραγούδια που ακούς
ο καφές χωρίς τσιγάρο τελειώνει γρήγορα
η γκαρσόνα περιποιητική, φιλική μα ξένη
δυο μάγκες παίζουν τάβλι…

Θα το φάει κι ο πλάτανος το κεφάλι του
αν το νερό σαπίσει και χαθεί

σκέφτεσαι και ημερεύεις
χαμογελάς καθώς πληρώνεις
και φεύγεις.



Ανήκει σε μια σειρά, ανέκδοτων, ποιημάτων για το χρόνο και τη φθορά.