Ίσως πάλι, όχι και τόσο αναπάντεχα. Ό,τι σπείρεις, λένε, θα θερίσεις.
Μερικά πράγματα όμως στέκονται πάνω και πέρα από τις συγκυρίες και τα γεγονότα.
Είναι τα αντικείμενα, οι μουσικές και τα βιβλία που τρύπωσαν, σε ανύποπτο χρόνο, στο μυαλό και, ευτυχώς, τίποτα δεν τα αποκλείει από το να ξανατρυπώσουν.
Ευχαριστώ τον νεαρό που τύλιγε το σύρμα κι έφτιαξε τη μοτοσυκλέτα της εικόνας για να την έχω στο γραφείο μου και την καρδιά μου.
Ευχαριστώ τον Bruce Springsteen που με συντρόφεψε, μαζί με άλλους πολλούς, στις δεκαετίες του 1970 και του1980 όταν ανακάλυπτα δίσκους στα υπόγεια του κέντρου της Θεσσαλονίκης, πριν πλακώσουν οι λογικές των supermarkets και στην αγορά της μουσικής. Απόγευμα Σαββάτου, βρέχει, αύριο Κυριακή του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών, δεν έχω εκλεγεί μα η παράταξή μου διεκδικεί τη νίκη, η μεγάλη μου κόρη ετοιμάζεται να πάει να τραγουδήσει ροκ μουσική που γράφουν και παίζουν παιδιά στην ηλικία της και την ακούνε, μεταξύ άλλων και απομεινάρια του δικού μας καιρού στα κλαμπάκια του κέντρου που επιμένουν στα live και στα νειάτα, κι εγώ θέλοντας από κάπου να πιαστώ βρήκα τον Bruce κι αντί να κοπανήσω κανένα ποτό, κοπανάω τα πλήκτρα.
Ευχαριστώ τον Νίκο Κουνενή που μ’ έκανε να χαρώ το διάβασμα μετά από πολύ καιρό, ειδικά όμως σήμερα και χθές, πριν από την δεύτερη Κυριακή των δημοτικών εκλογών, που τρελαίνει κόσμο και κοσμάκη και κατάφερε να απελευθερώσει φαντάσματα που ξόρκιζα για πολλά χρόνια και νόμιζα, ο αφελής, πως τα κατάφερα.
Δεν είναι που δεν βρίσκω
λέξεις να σε τραγουδήσω.
Είναι που δεν σ’ αρέσουν
τα τραγούδια.
Έγραφα κάποτε σ’ ένα βιβλίο μου που είχε για τίτλο του ένα στίχο, άλλου συντρόφου της εφηβείας μου, του Tom Waits.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου